اشعار

تا شــعــاع مـهـرت عالــمــتــاب شد            مــهــربــانی از خــجـــالت آب شــد

این زمین دیگر کــویر تـشـنه نیست            زنــده شــد، آبــاد شــد، شــاداب شد

 فارغ از نسل و نژاد و رنگ و بـو            هر غــلامــی با تو بود اربــاب شـد

 تو هــمـــانـی که بــــلال مسجــدت            گــل عــرق هایش گــلاب نــاب شد

 هر که با تو با عـــلــی راضی نشد            وصل بــر دریـــا نشد مــرداب شـد

 از زلال چــشمــــه های وحـــی تو            تشنه ای همــچــون علی سیراب شد

 این عـــلــــی که مست پیغمبر شده            بــا دعــــــای مــصــطفی حیدر شده

نوبت درست لحظۀ آخـر به ما رسید          انسان به عاشقانه ترین ماجرا رسید

حوا درنگ کرد زمین سیب سرخ شد          آدم سـکــوت کرد قـیـامت فرا رسید

کشتی شکستگان و رسولان نا امیـد           در انتظار معـجــــزه بـودند تا رسید

از دشت ها تلاوت باران شروع شد           از کوه ها به گوش بیابان صدا رسید

تاریخ ایستاد جهان مکث کرد و بعد           فــواره ای بلند شـد و تا خــدا رسیـد

پیغمبری به رنگ گل سرخ باز شد            عطر تنش به دورترین روستا رسید

آن شب سكوت خلوت غار حرا شكست           با آن شكست، قامت لات و عزا شكست

آمد به گوش ختم رسـولان نـدا بخــوان           مُهر سكوت لعـل بشر زان نــدا شكست

با خواندن نخــوانده الـفبا طلسم جهـــل            در سرزمين ركن و مقام عصا شكست

آدم به باغ خـــلـــد خــدا را سپاس گفت           تا سدّ ظلم و فـــقــر به ام القـرا شكست

نوح نبى به ساحل رحمت رسيد و خورد           طوفان به پاس حرمت خيرالورا شكست

بر تخت گل نشست در آتش خليـل حق           تا خــتـــم الانـبيا گل لبخـنــد را شكست

عيسى مسـيــح مُهر نبــوّت به او سپرد           زيرا كه نيست دين ورا تا جـزا شكست

آمد برون ز غـــــار حـرا ميــر كائنات           آن سان كه جــام خـندۀ باد صبا شكست

در خانه رفت و ديد خديـجه كه مى‌دهد           از بوى خويش مُشك غزال ختا شكست

بر دور خويش كهنه گليمى گرفت و خفت           آمد ندا كه داد به خــوابش نــدا شكست

يا «ايّها المدّثر»ش آمد به گوش و گفت           بايد كه سدّ درد ز هــر بيـنــوا شكـست

قانون مرگ زنده به گوران به گـوركن          كز مرگ دختران نرسد بر بقــا شكست

آمـــاده بهـــر گفتن تكــبــيــر كـن بلال           چون مى‌دهد به معركه خصم دغا شكست

اينك به خلــق دعــوت خود آشكــار كن          هرگز نمیخورد به جهان دين ما شكست

برخيز و بت شكن كه على دستيار توست          كز بت نمى‌خورد على مرتضى شكست

طعن ابى لهب نكــــنــد رنجه خـاطرت           كو مى‌خورد ز آيه «تبّت يـدا» شكست

« ژوليده» گفت از اثـر وحى ذات حق          آن شب سكوت خلوت غار حرا شكست

باور كنــيــم رجعت سرخ ستـاره را            مــيــعــاد دسـتـبـرد شگفتى دوبـاره را

بــاور كنيم رويش سـبــز جـوانـه را            ابهـــام مــردخـيــز غـبــار كـرانــه را

باوركنيم ملك خدا را كه سرمد است            باور كنيم سكّه به نام محمــد(ص) است

آفت نبود و موت نبـود و نفس نبــود            او بود و بود او جز او هيچ كس نبود

« قال الست ربكم » ى را بلا زدنـد            فــالــى زدنــد و قرعه تكوين ما زدند

سالار «كنت كنز» در آيينه نطفه راند            برقى جـهــيـد و خرمن آدم نشانه ماند

ويـــرانه گرد خانه زنجير او شـديم            ز افلاكيــــان خـلـيــفــه تقدير او شديم

گرديد چرخ وخاك فلك كو به كونشست            آدم رهيد و نوح به جودي فرو نشست

ايـــوبها به سفره كرمان كَــرَم شدند            يعقوبها به حوصله پــامــال غـم شدند

موسى بسى ز نيل حوادث امان گرفت            تا همچو نيل دامن فرعـونيان گــرفت

بسيار بت شكست كه از سيم كرده بود            تهمت به بت زدند، براهـيم كرده بود

از رشكِ لطف، جان ملايك ملول ماند            هيهات برزمانه كه انسان جهول ماند

راوي! به شب،حجاب نكويي،حجاب قـُبح            راوي! به صبح، صبح شكافنده، صبحِ صبح

راوي! به فتح، فتح نمايان به آسمان            راوي! به تين و زيت و به افسانه زمان

راوي! بخوان به خواندن احمد دراعتلا            بر بام آسمان،شب معني، شب «حرا»

شبها شبند و قدر،شب عاشفانه‌هاست            عالم فسانه،عشق فسانه‌ي فسانه‌هاست

راوي! بخوان كه رستم افسانه مي‌رسد            جوهر فــروش همت مردانه مي‌رسد

راوي! بخوان كه افسر سيارگان مَه است           راوي! بخوان كه مهدي موعود در ره است

باور كنـيــم رجعت ســــرخ ستاره را            ميعاد دستــــبرد شگــفـتي دوباره را

باور كنيم ملك خدا را كه سرمد است            باور كنيم سكه به نام محمد(ص) است

خونـيــن به راه دادرسي ايـسـتــاده‌ايم            چون لاله داغــدار كسى ايـسـتــاده‌ايم

اى دوست! اى عزيزمجاهد!رفيق راه            مقداد روز! مالك ِ شب! ميـثم پگــاه!

اى در صفا به همت مــردانه استــوار           اى مرد مرد! مرد خدا! مرد روزگار

مرغى چنين بلازده جان درقفس نداد            حقا كه داد عشق تو دادي و كس نداد

رفتى كه بازگردي و تا ما خبر شديم            اى پيـشـتــاز قــافـله! بي‌همسفر شديم

گيتى به اهل عشق، به دستان،چه مي‌كند            حالى به ما شقاوتِ پـستان چه مي‌كند

با ما چه مي‌كنند به رندى در آشيــان            اين نابكار خانه به دوشان، حراميان

اى دوست! اى عزيز! رهايى مباركت            از همرهان خسته جــدايــي مباركت

اين جا خوش است ضجه زنجيريان هنوز           مردم كـُش است دشنه تقديريان هنوز

اين جا هنوز عرصه گير و كشاکش است           اين جا هنوز خواب اسارت مشوش است

اين جا جهان شب است،ولى بيكرانه نيست           فــــرداى روشنايي ره بي‌بهانه نيست

شبها شبند و قدر، شب عـاشقانه‌هاست           عالم فسانه، عشق فسانـۀ فسانه‌هاست

ای شام تیـره با مـه انور چـه می کنی؟           با اخـتران منـظـره گستر چه می کنی؟

گسترده ای تو پرده ای از ابر بر زمین           بـا آفـتـاب صـبـح مـنـور چـه می کنی؟

ای روزگار تیـره به هم داده ای جهـان           مبهوت مانده ایم که دیگر چه می کنی!؟

زنجـیـر روسـیـاه چرا حـلـقـه می شدی           هان ای قفس به دور کبوترچه می کنی؟

حالا سرت به دامن مادر رسیـده است           یـاس کـبـود بـاغ پـیـمـبـر چه می کنی؟

گـودال قــتــلـگـاه چرا ایـنـچـنـین شـده           هان ای سکینه با تن بی سر چه می کنی؟

وقـتـی زبـان عـاطــفه هـا لال می شـود           زنـجـیـرهـا در آیـنـه ات بـال می شـود

در فصل گل بهار تو از دست می رود           بر شاخه مـیوه های تو پامـال می شود

دیگـر کسی ز نـالـه ات آهـی نمی کـشد           در این سـیـاه چـال صدا چـال می شود

آقا سنان سبـز سیادت به دوش تـوست           غل ها به روی شـانه تا شـال می شود

همواره مرد، زینتش از جنس دیگری ست           زنجـیرها به پـای تو خـلخـال می شود

دشمن به قـصد جان تو آمـاده می شـود           این طرح در دو مرحله دنبال می شود:

شعـرم بـدون ذکـر مـصیبت نـمی شـود           حـالا گـریـز روضه گــودال می شـود

دعواست بر سر زره و جامه و سری           دارد مـیان معـرکـه جـنجـال می شـود

آه هر چند غـل جامعه بر پیکــر داشت           بر تنـش بـاغ گـل لاله و نیلـوفر داشت

مثـل گـودال دچـار کـمی جـا شـده بـود           فرقش این بود فقط سایۀ بالا سر داشت

زحـمت چکمـۀ سنگین کسی را نکشید           یعـنی پـامـال نـشد تا نـفـس آخـر داشت

لطف زنجیرهمین بود که عریان نشود           هرچه هم بود ولی پیرهنی در بر داشت

دختری داشت ولی روسری اش دست نخورد           دختری داشت ولی دختر او معجر داشت

یک نفـر کشته شد و هـفت کفن آوردند            پاره هم میشد اگر، یک کفن دیگر داشت

الـســلام ای بــدن بی کــفــن کــربـــلا            سـورۀ یـوسـف بـی پــیـرهـن کـربـبـلا

دستی رسید بال و پرم را کشید و رفت           از بال من شکـسته تـرین آفرید و رفت

خـون گـلـوی زیر فشـارم که تازه بود            با یک اشاره روی لباسم چکید و رفت

بد کاره ای به خاک مناجات سر گذاشت           وقتی صـدای بندگی ام را شنید و رفت

راضی نشد به بالـش سختی که داشتـم            زنجیرهای زیر سرم را کشید و رفت

شاید مرا ندیده در آن ظـلمـتی که بـود            با پا به روی جسم ضعیفم دوید و رفت

روزم لگـد نخـورده به آخر نمی رسـید            با درد بود اگرشب و روزم رسید و رفت

دیـروز صبـح با نـوک شـلاق پـا شـدم            پلکم به زخم رو زد و درخون طپید و رفت

تابـوت از شکـستگی ام کار می گـرفت            گاهی سـرم به گوشۀ دیـوار می گرفت

می خواستند داغ تو را شعـله ور کـنند            وقتی که سوختی همه را با خبـر کنند

می خـواستـند دفن شوی زیر خـاک ها            تا زنـده زنده از سر خاکت گـذر کنند

می خواسـتــند شـام غـریبان بـپا کـنند            تا بچه های فـاطـمه را در به در کـنند

از ناسزا بگو که چه آورده بر سـرت            می خواستند باز تو را خونجگـر کنند

زنـجـیـر دست شـمـا بـسـتـه بـاشـد و             مثـل مـدیـنه، فـاطمه ات را سپـر کنند

قـوم یهـود را به مصافـت کـشیـده انـد            تا تـازیـانـه هـا به مـراتـب اثـر کـنـنـد

حالا بـیا بگـو که مـلائک یکی یـکی             فکری برای این تن بی پال و پر کنند

این اشک ها مسافر یک جسم بی سرند            وقتش رسیده است به آنجا سـفـر کنند

در میان هلهـله سوز و نوا گم می شود           زیر ضرب تازیانه ناله ها گـم می شود

بس که بازی می کند زنجیرها با گردنم           در گلـویم گریه های بی صدا گم می شود

در دل شب، بارها آمد نمازم را شکست           در میان قهقه صوت دعـا گـم می شود

چهار چوب پیکرم بشکسته و لاغر شدم           وقت سجده پیکرم زیر عبا گم می شود

تازه فهمیدم چرا در وقت سیلی خوردنش           راه مادر در میان کوچه ها گم می شود

بین تاریکی شب چون ضربه خوردم آگهم           آه، درسینه به ضرب بی هوا گم می شود

از یهودی ضربه خوردم خوب میدانم چرا           گوشـوار بچه ها در کـربلا گم می شود

تا ابد كـوثـر تـوحـيـد ز پيـمانـۀ اوست            سينۀ سوختگان شمع عــزاخانۀ اوست

شعله های عـطشش در نفـس خستـۀ ما            كوه سنگين غم ما به روي شانۀ اوست

حرم اوست حريمی كه بود كعبۀ جـان            دل بشكسته بهشتی است كه ويرانۀ اوست

دل آتش زدۀ ما كه جهـانی را سـوخت            شعـله اش از شرر دامن ريحانۀ اوست

گوهري را كه خدا قيمت آن داند و بس            دُرّ اشكی ست كه تقديم به دُردانۀ اوست

طُرفه بيتي است از آن شاعرشيرين سخنش            يك جهان عاطفه در ساغر و پيمانۀ اوست

اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست

اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست

تا از اين نُه فلك و هفت رواقش اثر است            سر نوراني او بر سر ني جلوه گر است

سندي را كه به خون گلوي خويش نوشت            تا خـداييِّ خـدا پيـش خدا معـتبـر است

اين شهيدی است كه با آتش هفتاد و دو داغ            داغ او تا ابد الـدّهـر به قـلب بشر است

درصف حشر پيمبر به رويش خنده زند            هركه را ديده برآن حنجرخشكيده، تراست

سر ما خـاكِ در ِ خــاك نـشيـنان درش            دل ما با سر نـورانـی او همسفر است

نه فقط سينه سپـر كـرد به هنگام نماز            تا ابـد سينـۀ او تـير بلا را سـپـر است

همه مُردند، چرا هر چه زمان ميگذرد            مكتب سرخ حسين ابن علي زنده تر است

اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست

اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست

چشم ها چشمۀ زمزم شده از اشك غمش            اشكها سيل شده گشته به دور حـرمش

خـون اصغـر شده مُهـرِ سند پـيروزی            دست عباس جـدا گشته به پای علـمش

او كه انگشتر خود داد به سائل نه عجب            كه كريمان همه گَردند خجل از كرمش

گر به قدر كرمش دست بگيرد همه را            روز محشر گنه خلقِ جهان است كمش

نكـند قـاتـل خود را ز كـرم عـفـو كـند            به دل سـوخـتـۀ فـاطـمه دادم قـسـمـش

خـون بـباريد به زخـم تن صد پارۀ او             كه چهل روز دميد از دل هر سنگ دمش

بنويسيد به خونِ جـگـر و اشـكِ بـصر            به در و باغ و رواق و حرم محترمش

اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست

اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست

ذبح مهمان كه شنيده لبِ عطشان لبِ آب            جگر بحر و دل آب، كباب است كباب

ورق مصحف و خون،سورۀ نور وسُم اسب؟            سـر پاك پـسـر فــاطـمه و بـزم شراب

زينت عرش خدا نقش زمين از سر نی            چرخ گردون ز چه گرديد ونگرديد خراب

گرچه پيشاني نورانی اش از سنگ شكست            باز با خون علی اصغر خود كرد خضاب

رفت از خيمه نگه پشت سر خويش نكرد            بس كه بر شوق ملاقات خدا داشت شتاب

موج خون، زخم بدن، داغ جوان، سجدۀ شكر            عجـبـا ديدۀ تاريخ نديده است به خواب

كه جز او خون دلش را به سما پاشيده            چه كسی كرده جزاو دشمن خود را سيراب؟

اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست

اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست

چشم هر ملت بيدار حسين است حسين            كشتۀ مـكـتب ايـثار حسين است حسين

ارزش گوهر اشكی كه به چشم است بدان            نفروشش كه خريدارحسين است حسين

آنكه از خون جبين،خون جگر،خون پسر            كرده رنگين گله رخسار حسين است حسين

دين من مكـتب من كعـبۀ من قـبـلۀ من            به محمد قسم اين چار حسين است حسين

با وجودي كه در آن محفل خون يارنداشت            خلق را در دوجهان يار حسين است حسين

به خـداييِّ خـدا بر همه خـوبـان جهـان            سيّد و سرور و سالار حسين است حسين

ز آشـنـا دل نــتـوان بـرد خـدا می دانـد            آنكه دل برده ز اغيار حسين است حسين

اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست

اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست

كيست اين كشته كه دريا شده خونين جگرش            سينه ای نيست كه سوزي نبرد از شررش

گر بـپرسند كه كي لحـظۀ ميلادش بود            گويم آن لحظه كه لب تشنه جدا گشت سرش

بهر يك سجدۀ كامل ز سه خون كرد وضو            خون پيشانی و خون دل و خون پسرش

پيش پيـكـان بلا سـيـنه سـپـر كرد ولی            حنجر كودك شش ماهۀ او شد سپـرش

با همه زخم بدن، قاتل او گشت دو زخم            كه يكی بر جگرش بود و يكی بر كمرش

خون و زخم بدن و گرد و غبار صحرا            سه كفن بود در آن وادی سوزان به برش

پـسرانـم به فــدای پـسرانـش تا حـشـر            پـدرانـم هـــمـگـی خـاك قـدوم پــدرش

اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست

اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست

عطش روز جزا با عطشش رفت ز ياد            آب، خاكت به سر و آبرويت باد به باد

با لـبِ تــشـنـه بريـدنـد سر مهـمـان را            لـعــن الله عــــلــي آل زيـــاد ٍو زيـــاد

به دلـش داغ لب حضرت عــباس بُود            بحر از اين داغ زند تا صف محشر فرياد

ديده بر آب روان دوخت ولي آب نخورد            ديـد تصويـر سكـينه به روی آب افـتاد

مدح او را همه از نـعـرۀ دريـا شـنويد            كه ز خون جگرش آب به دريا هم داد

تـربيت يافـتـۀ يـوسف زهـرا اين است            كز لبش داغ عطش بر جگر بحر نهاد

روز محشر كه علم در كف عباس بُود            اهل محشر همه اين بيت بياريد به ياد:

اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست

اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست

نازم آن كشته كه جان يافت كمال از بدنش            تا ابد خـنـده به شمشير زند زخم تنـش

جامه از زخم بدن دوخته بر قامت خويش            پيرهن از تن و تن پاره تر از پيرهنش

آب غسل تن صد پاره اش از خون گلو            خاك صحراست كفن بر بدن بی كفنش

جايي از زمزمـۀ مـاتم او خـالی نيست            اين شهيدی است كه عالم شده بيت الحزنش

تير دشمن به جگر، خنجر قاتل به گلو            زخم شمشير به سر، چشمۀ خون دردهنش

تا نفس داشت به آن قوم نصيحت ميكرد            چه گنه داشت كه شد سنگ جواب سخنش

هر دلي يك حرم پيكر صد پارۀ اوست            هر كجا می نگرم نيست بجـز انجمنش

اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست

اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست

زير شمشير، امامت به همه عالم داشت            به لبش زمزمه،در ديده دوصد زمزم داشت

زخـم هـا بر جگـرش بود كه ناپيدا بود            همه ميسوخت و از زخم زبان مرهم داشت

با خدا در يَم خون عهد شفاعت می بست            از گلوی علی اصغر سندی محكم داشت

تــير غم بود كه بر سينــۀ او می باريد            همه را كرد فراموش و غم عالم داشت

گر همه ملك خدا چشمۀ چشمي می شد            به خدا در غم او اشك مصيبت كم داشت

وقت مرگ از نفسش روح مسيحا ميريخت            كه به خون پيكر هفتاد و دو عيسي دم داشت

می شنـيـدند مــلائـك همـه و می ديـدنـد            كه ز صبح ازل اين زمزمه را آدم داشت

اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست

اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست

هركجا حكم الهي است سخن گوسر توست            شاخه ونخل وني و طشت طلا منبر توست

به قيامت قسم از صبح قيامت تا حشر            همه ايام قيامت همه جا محـشر توست

آنچه گفتند و نگفتند به اوصاف بهشت            همه در يك گل لبخند علي اصغر توست

آنچه بخشيد به اسلام بقا خــون تو بود            آنكه خون تو بقا يافت از او خواهر توست

عضو عضو بدنت نيزه و زخمت آيات            ورق مصحف آغشته به خون پيكر توست

دوست ميخواست تو را كشته ببيند ورنه            نيزه فرمان بر تو تيغ ثنا گو سر توست

نه محرم نه صفر بلكه همه دورۀ سال            بايد اين بيت بخوانيم كه ياد آور توست

اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست

اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست

در سقـيـفه ز مِيِ فـتنه چو پيمانه زدند            شعله گشتند و به شمع و گل و پروانه زدند

عوض اجر رسالت به رسـول دو سرا            دخترش فاطمه را شعله به كاشانه زدند

صدف و دُرّ ز فشار در و ديوار شكست            تا كه در كرب وبلا تير به دُردانه زدند

زدن دخت عـلی، ريختن خـون حسين            لگــدی بود كـز اول به در خـانه زدند

حـرم شـيـر خـدا را به اسـيـری بُـردند            كعب ني بود كه بر پهلو و بر شانه زدند

ناز پرورده ی زهـرا و علي زينب را            از پـی دلخـوشیِ زادۀ مـرجــانه زدنـد

از ازل بـود هميـن ترجمه و تفـسيرش            آنچه فرياد ز دل، عاقل و ديوانه زدند

اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست

اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست

ای كه با خون گلويت شده قرآن تفسير            آيـه آيـه شده اوراق تـنـت از شمشــيـر

بر تنت آيه نـوشتند ز شـمـشـيـر، ولی            جمله جمله همه را نقطه نهادند به تـير

پـسرانت همه در راه خـداونــد شهـيـد            دختـرانت همه بر يـاري اسـلام اسـيـر

آنچه گـفـتـنـد و نگـفـتـند رسولان خـدا            گشت با خون دل و خون گلويت تفـسير

جان فشانی به سر ِدستِ تو دارد از شوق            كه به پيكان بلا خنـده زند كودكِ شيـر

به نماز تو بنازم كه پس از ذكر سـلام            بر سر نيزه درخشيدي و گفتي تكـبـير

(ميثم) از حـنـجـرۀ سـوخته فـرياد زند            پرسد ای مردم عالم ز صغير و ز كبير:

اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست

اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست

این زن که از برابر طـــوفان گذشته بود         عمرش کنار حضرت باران گذشته بود

صبرش امان حوصلـــه ها را بریده بود          وقـتی که از حــوالی میـدان گذشته بود

باران اشک بود وعطش شعله می کشید          آب از سر تـمــام بیابـان گــذشتــه بـود

آتش گرفته بود و سر از پا نمی شناخت          از خیمه های بی سروسامان گذشته بود

امــا هــنــوز آتش در را به یـــاد داشت          آن روزها چه سخت و پریشان گذشته بود

آن  پــرده هــای آخــر صفین ناگـهــان           از پیش چـشــم آینه یک آن گذشته بـود

می دید آیه آیه آن زیــر دست و پاست            کار از به نیزه کردن قـرآن گذشته بود

زینب هزار بار خودش هــم شهید شـد            از بس که ازکـنــار شهیدان گذشته بود

یک لحظه از ارادت خود دست برنداشت            عــمــرش تمام برسر پیمان گذشته بود

بر صفحه های سرخ مقاتل نــوشته اند           این زن هزارمرتبه از جان گـذشته بود

زینب وَرای فکر و خیال من و شماست         مــدّاح او فقط  وَ فقط شاه کـربــلاست

بی بیِّ آسـمــانیِّ عــالم عــقــیــله ایست         کو افتخار مادر سادات و مــرتضاست

عشق حسین وعاشق ارباب زینب است         این عشق و عاشقیِّ خدایی گرانبهاست

درسینه اش صحیفه ای از روضه حک شده         معنای روضه خوانیُّ ومفهوم اشک ماست

هــمــراه و هــمـدم حـرم الله  در عذاب          او ســاربـــان قـافلۀ غصِّه و عـزاست

او هــر چـه داشت نذر ولیِّ زمانه کرد          اصل ولایت است که با زینب آشناست

او دیــده دست و پا زدن شــاه تشنه لب          او دیده روی نیـزۀ کینه سری جداست

با خطبه شام و کـوفۀ غــم را به هم زده          او حیـــدرانــه قــاصد جریان نینواست

پــــای ســر بریده ی دلبـــر نـــوای او          با گــریــه ذکر العجل آقــــا بـیا بیاست

هر چند پای بی رمق او تـوان نداشت            هر چند بين قافـله جانش امـان نداشت

بار امانتی که به منـزل رسـانـده است            چيزی کم از رسالت پيغمبران نداشت

جز گيسوان غرق به خون روی نيزه ها            در آتش بلا به سرش سايه بان نداشت

آيـا به جـز حـوالـی گـودال، قـتــلـگـاه            راهی برای بردن اين کاروان نداشت؟

يک شهر چشم خيره و، بگذار بگذريـم            شهری که ازمروّت و غيرت نشان نداشت

آری هزار داغ و مصيبت کشيده بـود            بزم شراب و تشت طلا را گمان نداشت

ديـگـر لـب مــقـدس قــرآن کـــربــــلا            جايی برای بوسۀ آن خـيزران نداشت

ای وقــــار تـو وقــار پـنــج تـن            گـردش تـو در مـــدار پـنـج تـن

خـطبـه هایت، ذوالـفـقـار پنج تن           ای هــمـه دار و نــدار پـنـج تـن

عـفّت و شـرم و حـیا پـابست تو

آسـمان ها و زمـین در دسـت تو

احـترامات تو پا بـرجا که هست           ما مگر مردیم این جان ها که هست

ذوالفـقار حضرت مولا که هست           بر حـریمت پرچـم سقا که هست

نبـش قـبر تو خـیـال بـاطل است

قـبلۀ دل ها به سـویت مایل است

ای نَـمـای تـو نَـمـای مـرتـضـی           آیــه هـای «انّــمـا» ی مـرتـضی

زیـنـتـی هـسـتی برای مرتـضی           خطبه هایت خـطبه های مـرتضی

ذوالـفـقـار نُطـق تو کولاک کرد

کوفیان را یک به یک در خاک کرد

نذر کـردی با بـرادر باشی و...           پای به پای او مکرّر باشی و...

حافـظ اسـرار مـادر بـاشی و...           یک تنه ماننـد لشکـر باشی و...

هـدیـه ات تـقـدیـم بر اربـاب شـد

دسـته گـل هایت گـلاب نـاب شد

ای عقـیله! عقل ها حیران توست           «آفرینش» بیتی از دیوان توست

دست ها بر رشتـۀ دامـان توست           شهر کوفه گوش بر فرمان توست

«اُسکُتوا» گفتی همه ساکت شدند

زنگ ها بی زمزمه ساکت شدند

مــرتــضــای دوم مــایــی شـمـا           انـعـکـاس نــور زهــرایـی شـما

نــقــطـۀ عـطـف تــولّایـی شـمـا           راوی «الّا جــمــیـلا» یـی شـمـا

ای «خلیله»! ای که هستی بت شکن!

جای زینب مینویسم «شیر زن»

کعبـۀ ماتـم شدی یک سال و نـیم           موسفید و خم شدی یک سال و نیم

سوختی و کم شدی یک سال و نیم           وارث «آدم» شدی یک سال و نیم

گـریه هایت ســوزناک و آتـشـین

روضه می خواندی دم آخر چنین:

ای بـرادر! ســایــۀ روی سـرم!           ای حسین جان! ای غریب مادرم!

رفـتـی و بی تـو بـدون یــــاورم           بـی عـلــمــدار و عــلیِ اکـــبـرم

مثــل تو در زیــر نــور آفـتــاب

پـهـن کـردم بـستـرم را با شتاب

یـادم آمـد از حـــرم دل کـنـدنـت           بــوسـه هـای مـادرم بـر گـردنت

یــادم آمــد زخــم هـای بـر تـنت           بـا تــمـاشـای گـل پیــراهـنـت...

خـاطـرات کـربـلایت زنـده شـد

کـوفـه و شـام بـلایت زنــده شـد

کوچه و بازار شام ای وای وای           سنگ های پشت بام ای وای وای

هتک حرمت بر امام ای وای وای           مــردمـــان بــی مـــرام ای وای

دشـمـنـت با بی حـیـایـــیِ تــمـام

خـیزران میزد به لب هایت مدام

آتــشـفــشـان زخــم مـنـم، داغ دیــده ام           خـاکستــرم، بهـار به آتــش کشیده ام

چشم بلا کشیدۀ من خون جگرشده است            از بــاغ ســرخ آیـنـه هـا آه چـیـده ام

قـقـنــوسهای عاطفه را در فــراق تــو           از شـعـلــه شعله های دلم آفــریده ام

از لحظه ای که رفتی و دیگر ندیدمت           من کشتــۀ وداع تو هستم، شهیـده ام

گودال زخم جان به لبـم کرد روی تل           بیتابم از فراز و نــشــیبی که دیده ام

لبـریز بــوســه های لب خـــارها شدم           دنبال اسب نـیــــزه پــیـــاده دویده ام

درجست وجوی عطر تنت ماه میشوی؟           شبها که من نسیم بــیــابان وزیـده ام

"بزمی به پا کـنید خـوارج رسیـده اند"           از این قبیل زخـــم زبان ها شنیده ام

کوهـم که ایـسـتـاده ام و خـم نـمی شوم           شمشیر زخم خورده ولی آب دیده ام

با آرزوی صبـح نـگـاهـت بهـشت من           هرچه مصیبت است به جانم خریده ام

یک سال و نیم مانده غمت در گلوی من           هر روز و شب تویی همه جا روبه روی من

در زیــر آفــتـــابــم و تشـنـه شـبـیه تـو            دنیا کـشـیــده خـنــجـر غـم بر گــلوی من

تصویر قــتــلــگــاه تو یـــادم نمی رود            یک بـــوسه از تنت شده  بود آرزوی من

از خـــاطرات آن شب مـقــتل کنار  تو            مانده هــنـــوز لاله ســـرخی به روی من

قـــاری روی نـــیـزه شدی تا نگــاه ها             آید به سـوی نـــیـــزه نیـــاید به سوی من

سنگین ترین غمم غم دفن سه ساله بود             او رفت و رفت پــیــش شــمـا آبروی من

بشکن ســفـال عــمـر مرا تا نفس کشم             دیگر بس است بـــاده غـــم در سبوی من

هنگامه ی وصال من و دلبــرم شده             این الحسین زمــزمــه ی آخرم شده

چشمم به راه مانده کجایی عزیز من            پیــراهن تو گــرمی بال و پـرم شده

از گریه پینه بسته دگر چشم های من           عــالم سیــاه پیش دو چشم تـــرم شده

موی سپید و قــد کمــانم چه دیدنیست           غم های کربلاست چنین یــاورم شده

من پیرسالخورده ام و دست های من           محتاج شانه های عــلی اکبــــرم شده

از خاطرم نمی رود آن لحظه فــراق           ناله زدی که وقت وداع از حرم شده

من بین قتلگاه تو جان دادم ای حسین           این چند ماهه جان تو، درد سرم شده

می خواستم بغل کنمت جــان تو نشد           نیزه شکسته زحمت این پیکــرم شده

من پا به پای پیکر توضربه خورده ام           سرتا به پا تــمــام تنــم، پُـر ورم شده

جان و دلم فـدای تو ای دلبــرم، حسین            دیگــر رسیـده است دم آخــرم حسیـن

من رو به کربلای تو خوابـیــده ام اخا            دیــدار من بیــا، پــسر مــادرم حـسین

چیزی نماند از تو بجز کهــنـه پیـرهن            این یادگار توست کنون در برم حسین

یک سال و نیم رفته ز عمر و نمیشود            درد نبــودنت بـه خــدا بــــاورم حسین

یک سال و نیم مثل ربـاب تو می زدم            بر صورتم، ز داغ علی اصغرم حسین

پیچیده است وقت اذان تـوی گوش من            " الله اکـبــر " عــلــی اکــبـرم حسیـــن

یادم نمی رود که صـــدای تو قطع شد            افتـــاد دلهره به میــان حــــــرم حسین

بالای تل دویدم و دیدم که ، میـخوری            شمشیر و نیزه، پیش دو چشم ترم حسین

چهره کــبـــود بود شب غـــارت حرم            هردختری که بود به دور و برم حسین

در کــربــلا زدند به پیشانی تـو سنگ            در شام سنگ خورد همه پیکرم حسین

هر چــه گــذشت بین مــحل یهــودیان            با خود به زیر خاک سیه میبرم حسین

قصد كرده است خـدا جلـوۀ ديگر بكشد           سورۀ مـريـمـي از سـورۀ كـوثـر بكشد

بگذاريد همين جــا به قـدش سجـده كنم           نگــذاريد دگــر كـار به محــشــر بكشد

دختر اين است اگر، فاطمه پس حق دارد           از خـداوند فــقـــط مِـنَّـت دخـتـر بكـشد

مــادرِ دَهــر نـزائـيد و نخـواهــد زائـيد           آنكـه را از سـرِ اين آينه مـعـجـر بكشد

بـــالِ جبــريــل به اين قُــبه تمايل دارد           تا دمشق هست چرا جاي دگر پر بكشد؟!

زينب آنقَدر بزرگ است كه آماده شده است           يكســره جـام بـــلاي همه را سر بكشد

قبل از ايني كه خودش جلوه كند آماده ست           عـالـمـي را به تـمـاشايِ بــرادر بكـشد